Metro 2033

P:

Mam na imię Artem. Urodziłem się jeszcze na górze, więc moja skóra nie jest tak blada, jak tych, którzy przyszli na świat pod ziemią i nigdy nie byli na powierzchni. Jednak zarówno dla nich, jak i dla mnie domem jest metro, jedyne miejsce, gdzie mogą żyć ludzie po wojnie nuklearnej. „Dom” ten to mroczny labirynt stacji i tuneli. Mówią, że ludzie w nich giną i nie można znaleźć ich ciał. Mówią, że kto nie zna melodii tuneli, może w nich oszaleć ze strachu. Można usłyszeć przerażające rzeczy od straganiarzy handlujących wszystkim, co można kupić za naboje. Czasem nawet, łamiącym się głosem, opowiadają o życiu na ziemi, zanim została zniszczona. Ja natomiast powinienem im powiedzieć o tym, że już raz byłem na powierzchni… Widziałem gwiazdy i przestrzeń nieograniczoną ścianami metra! Widziałem też mutanty żyjące na napromieniowanej powierzchni i ledwo zdążyłem ujść z życiem. Być może nie na długo je zachowałem, bo uciekając zostawiłem otwartą śluzę. Od tej pory mutanty schodzą do naszej stacji, a wraz z nimi pełznie strach wgryzający się w mózgi i doprowadzający ludzi do obłędu. Pojawiają się też w moich snach, są coraz bliżej… Swoją tajemnicę wyjawiłem tylko jednej osobie: stalkerowi. To człowiek legenda. Jeden z nielicznych mających odwagę wyjść na powierzchnię, by stawiając czoło śmierci, zdobyć rzeczy potrzebne nam do życia: benzynę, części zamienne, czy amunicję. Niektórzy przynoszą nawet książki! Stalker powiedział mi, że to, co zrobiłem może oznaczać śmierć nie tylko dla naszej stacji, ale i dla całego metra… Poszedł to sprawdzić. Jeśli nie wróci, mam za wszelką cenę dotrzeć do Polis. Stacji, której nazwa wymawiana jest ze czcią przez wszystkich ludzi, nawet tych, którzy nigdy na niej nie byli. Mam znaleźć pewnego człowieka i coś mu przekazać. Boję się. Czy mam wejść w ciemne i niebezpieczne tunele sam? Czy uda mi się sprowadzić ratunek dla mojej stacji? Czy znajdę odpowiedzi na nękające mnie pytania? Stalker nie wrócił. Muszę już iść. Idziesz ze mną?

M.:
P., intrygująca zachęta do sięgnięcia po twórczość Glukhovsky'ego! Przyznam szczerze, że sięgnęłam po tę książkę z czystego przypadku - byłam w domu i nie miałam nic do czytania; brat (który na jakiekolwiek słowo pisane miał gwałtowne reakcje alergiczne) polecił mi ją; pokazał kilka gier komputerowych, do których powstania przyczyniła się ta książka. Stwierdziłam, iż muszę się osobiście przekonać, czy treść faktycznie jest tak "żyzna" i inspirująca. I co? Wsiąkłam od pierwszej strony! Powieść posiada tak ukochany przeze mnie ciężki klimat, trzymający w napięciu, niepokojący i wręcz elektryzujący! Uwiodła mnie również przedstawiona różnorodność światopoglądów grup ludzi mieszkających w metrze; można dojść do ciekawych socjologicznych wniosków. A zakończenie - cudownie wywracające mózg lewą stronę, rozwalające go na kawałki! Założę się, że gdy skończyłam czytać tę książkę zza drzwi mojego pokoju wydobył się średnich rozmiarów grzyb atomowy :)
Metro 2033 bardzo, bardzo polecam! W przeciwieństwie do Metra 2034 ;P     

P: A widzisz! Mnie z kolei zakończenie totalnie rozczarowało i kazało się zastanowić nad niespójnością i niekonsekwencją całości :) Ja w ogóle nie lubię post-apokaliptycznych historii. Zaczęłam czytać Metro w Pe-Zetce jadąc do pracy i już po kilku stronach stwierdziłam, że duszę się w tym busiku, potrzebuję przestrzeni i światła. Gdy wysiadłam aż się uśmiechnęłam do siebie, że kilka pierwszych stron i taki sugestywny klimat! To mnie kupiło i dzięki temu polecam książkę każdemu :) A co do wniosków socjologicznych, to tu też bym podyskutowała. Może jakaś kawka? (Mogą być duże ilości;) Dziękuję za radę odnośnie do kolejnej części, nie przeczytam wobec tego.